Beste vrienden,
Jullie hebben mij de moed en de kracht gegeven mijn pleidooi voor de rechtbank met deze woorden te beëindigen:
“Als u mij vraagt wat de wet is, moeten we u wellicht antwoorden door het te hebben over de toepassing van de wet. Want de tekst van de wet blijkt niet zo belangrijk: als mensen die op een bepaalde manier denken en schrijven constant onderzocht en aangehouden worden, dan wil dat zeggen dat die manier van denken en schrijven verboden is.
Dit is wat ons nu helaas overkomt. Het is de kritische journalistiek die verboden is voor deze rechtbank; het is de kritische journalistiek die men wil vernietigen door zulke processen. Dat blijf ik zeggen en herhalen.
Ik heb altijd geschreven – en ik mag gerust zeggen ‘ wij hebben geschreven’ – wat ons juist lijkt. Als hoofdredacteur wil ik volle verantwoordelijkheid nemen voor wat op onze website is gepubliceerd, ongeacht of ik het al dan niet eens was met de ideeën van de auteurs.
In mijn akte van verdediging heb ik in detail elk gepubliceerd stuk, elke informatie, elke analyse uitgelegd en verdedigd . En uiteindelijk geven mijn geschriften toch mijn gedachten weer.
Ik wil ook dat u goed het volgende beseft:
Als u me vandaag vrijlaat, zal ik op de stoelen van deze rechtbank gaan zitten en precies dezelfde stukken schrijven. Ook al blijf ik honderd jaar gedetineerd, ik zal de dag dat ik vrijkom dezelfde ideeën verdedigen. Als ik mijn rechterarm verlies, zal ik met mijn linkerhand schrijven. En daarvoor heb ik geen organisatie, geen instructies en geen bevel nodig. Zoals u kunt vaststellen na ongeveer één jaar : ik ben afgezonderd van mijn medegevangenen, maar ik blijf dezelfde ideeën verdedigen, ook al worden die als crimineel beschreven.
We worden niet door onze genen maar door onze daden gedefinieerd. Ik druk mij uit via mijn vingertoppen. Ik kan niet iemand anders worden, uit angst voor de gevangenis, voor de bedreigingen van de politie, of voor de straffen die de procureur eist. Ik kan de vrijheid voor mijn lichaam niet betalen met slavernij voor mijn geest. Als dat is wat van deze zittingen werd verwacht – en ik denk dat dit het geval is – dan weiger een dergelijke uitwisseling.
En nu vraag ik gerechtigheid, niet alleen voor mezelf, maar voor mijn medebeschuldigden en ook voor mijn land: gerechtigheid ligt in uw handen.”
Deze woorden hebben niet geleid tot onze vrijlating. De volgende zitting is op 12 maart. Ik blijf geloven dat, hoelang het ook zal duren, we op een dag weer vrij zullen zijn.
Met oprechte groeten,
Bar?? Terko?lu
Silivri 1 Nolu Cezaevi, F-1 Ko?u?u
Silivri/?stanbul
Turkey
